Het einde, een nieuw begin en trauma’s – Mijn leven met long covid

Het is een emotionele en pittige week. Er gebeurt van alles en mijn brein heeft moeite met het verwerken. Tel angst daarbij op en je hebt een week die je kunt omschrijven als een rollercoaster. Met onderwerpen als het einde, een nieuw begin en trauma’s.

In deze blog ga ik even heel eerlijk met je zijn. Ik ben ervan om alles op een positieve manier te benaderen. En dat doe ik ook. Maar ik vind dat ook onzekerheden, angsten en donker er ook mag zijn. Ik ben ervan overtuigd dat als je dat negeert het je uiteindelijk nekt. Dat heb ik zelf meerdere malen ondervonden (burn-outs), dus ik weet waar ik over praat ;-).

Update van mijn herstel van long covid

Terug naar deze week. Er gebeurt dus veel. Ik begon maandag met een afspraak bij de psycholoog. Op dit moment stagneert mijn herstel. Ik zet wel stapjes, maar niet op de manier die passen bij de fase waar ik nu in zit. Het frustreert enorm, want ik wil graag verder, maar tegelijkertijd ben ik bang.

Het voordeel van in een revalidatietraject zitten is dat je een heel team om je heen hebt waar je een beroep op kunt doen. Mijn therapeuten (fysio, ergo en PMT) en ik trokken allemaal dezelfde conclusie. Er is iets dat mij tegenhoudt in mijn herstel. Ze vermoeden dat het een bewegingsangst is. Die ik heb opgelopen in het begin van mijn ziekte. Ze willen de psycholoog erbij betrekken om te kijken of dit inderdaad zo is.

Op de bank bij de psycholoog

Ik ben zo dankbaar voor dit traject. Ze denken allemaal zo goed mee en het zijn stuk voor stuk hele fijne mensen om mee te werken. Maandag was dus de afspraak met de psycholoog. Enerzijds keek ik er naar uit, maar ik vond het ook super spannend. Want wat als zij concludeert dat er eigenlijk (psychisch gezien) niets aan de hand is. Wat moet ik dan? Moet ik me er dan bij neerleggen dat ik niet meer beter word? Dat zou ik niet kunnen accepteren.

Ik heb al gedurende het hele traject een diep vertrouwen dat ik precies de hulp krijg die ik nodig heb. Al zit dat stemmetje van mijn ego wel in mijn oor te tetteren en mij angsten aan te praten. Het gesprek bij de psycholoog was heel fijn. Bij binnenkomst miste ik wel de lekkere sofa waar ik op kon liggen, maar dat terzijde 😉. We spraken over mijn situatie en het vermoeden dat er een bewegingsangst is waardoor mijn herstel stagneert.

We kwamen al snel tot de conclusie dat het om twee momenten tijdens mijn ziekteperiode gaat waar ik een naar gevoel aan gekoppeld heb. Het moment dat ik een rondje liep en ik nadat ik tegen de wind terug moest lopen helemaal kapot thuis aankwam. Sindsdien heb ik dat rondje niet meer kunnen lopen. En het moment bij de fysiotherapie in de eerste lijn. Dat ik te vroeg op een hometrainer ben gezet en daardoor een hele nare ervaring heb opgedaan.

Ik mag een lijst invullen met deze twee situaties in mijn achterhoofd. Om te bepalen of het een dusdanige traumatische ervaring is geweest dat ik in aanmerking kom voor traumabehandeling (EMDR). Het blijkt zo te zijn. Ik ben opgelucht.

Opgelucht dat ik een trauma heb? Ja, eigenlijk wel. De psycholoog geeft aan dat ze de kans groot acht dat wanneer ik dit trauma aanpak, mijn herstel zal verbeteren. Deze angst is zo diep in mijn onderbewustzijn geworteld dat mijn brein mijn lichaam steeds weer opnieuw een signaal geeft dat het niet veilig is om te bewegen. Ik ga trillen, mijn benen verzuren en ik word heel benauwd. Mijn brein ziet gevaar dat er niet werkelijk is. Met EMDR kunnen ze deze blokkade oplossen.

Hoe nu verder? Dat lees je onder de foto.

Is dit het einde?

De vraag is of ik het EMDR-traject binnen de revalidatie ga voltooien of buiten het traject. De therapeuten kunnen nu te weinig voor mij doen. Ik heb alle handvatten aangereikt gekregen binnen de mogelijkheden die ik nu heb. Daar kan ik zelf verder mee. Daarom is ervoor gekozen om het revalidatietraject voor nu af te ronden. Ik zal buiten het ziekenhuis een EMDR-traject ingaan. De wachttijd is op dit moment acht weken. Voor mijn gevoel echt super lang. Ik wil het liefste nu gelijk aan de slag.

Vertrouwen

Het is daarom voor mij een hele emotionele week. Ik rond deze week het revalidatietraject af en moet het zelf gaan doen. En dat vind ik superspannend. Ik vertrouw mezelf nog niet. Alleen dat is al een goede reden om het traject af te ronden. Ik mag vertrouwen op mijn eigen kunnen. De laatste sessie bij mijn PMT-therapeut was emotioneel. Ik zie echt wel in waarom en snap het ook helemaal. Maar mijn gevoel, dat is een heel ander verhaal. En dat is oké, het mag er zijn. Ik kwam erachter hoe spannend ik het vind om op eigen benen te staan.

Ik heb natuurlijk een geweldig gezin om me heen dat mij steunt door dik en dun. En zoals mijn therapeut al zei: je bent niet genezen omdat het revalidatietraject stopt. Je hebt de afgelopen maanden hier heel veel geleerd en weet welke keuzes je kunt maken om jezelf stabiel te houden. Het echte opbouwen begint na het psychologietraject.

Nieuwe plannen

Als ik niet meer twee tot drie keer in de week naar het ziekenhuis hoef, geeft dat ook ruimte om andere dingen te doen. Een keer iemand uitnodigen om een bakje thee te komen doen, meer creatieve projectjes te doen en verder met het schrijven van mijn boek.

Ik heb besloten om een boek te schrijven over mijn long covid avontuur. Een boek dat bewustzijn creëert over deze onzichtbare ziekte. Maar ook wat voor een mooie momenten het mij heeft gebracht en welke lessen ik heb geleerd. Het lukt me nu om iedere dag 10 minuten te schrijven. Daar kan ik straks een tweede of misschien wel derde moment aan vastplakken. Daar kijk ik heel erg naar uit.

Toet toet

Daarnaast is deze week vanuit de gemeente de aanvraag voor een scootmobiel verstuurd. Ja, serieus een scootmobiel. Eerst wilde ik er niet aan. Wat zullen mensen wel niet van me denken als ik daarop rij. Maar ook, zo erg is het toch ook niet met mij. Totdat ik de voordelen begon te zien. Hierdoor ben ik minder afhankelijk als ik een keertje van huis wil, het helpt me bij mijn prikkelverwerking, ik kan een keertje naar het bos rijden of …… Er zijn een legio aan mogelijkheden. Dus wie weet zie je me over een tijdje wel voorbijrijden op mijn nieuwe maatje.

Mijn eigen pad

Iedere dag trek ik een kaartje uit het kaartendeck van Willemijn Welten. Ik wil beter naar mijn intuïtie leren luisteren en de kaartjes helpen daarbij. Zij verwoorden wat mijn intuïtie mij wil vertellen. Deze hele week trek ik al hetzelfde kaartje: vandaag wens ik het besef dat ik altijd mijn eigen pad loop.

Dat is helemaal in lijn met de rollercoaster van afgelopen week. Ook al voelt het soms zwaar, is het overweldigend of soms zelfs angstig. Ik loop mijn eigen pad en kom hier sterker uit. Dat voel ik heel sterk. Het is superfijn dat het kaartje me daaraan herinnert.

Het is weer een heel verhaal geworden. Dank je wel dat je het tot het einde hebt volgehouden. Geniet van deze mooie dag!