Daar zit ik dan, alweer 1,5 week thuis na een heerlijke vakantie in ons geliefde Zeeland. Ik weet niet wat het is, maar het voelt iedere keer weer als thuiskomen. Zeeland heeft een speciaal plekje in mijn hart, in ons hart. Vorig jaar gingen we vreemd, we reisden af naar Katwijk. Maar al snel voelde ik dat het daar niet zo fijn was als in Zeeland. Daarom boekten we dit jaar weer een plekje op de camping in Zeeland.
Oh nee, je dacht toch niet dat ik vreemd was gegaan met een andere man? Never nooit niet, ik heb een veel te leuke kerel. Dat doe ik mezelf, Danny en de boys echt niet aan.
Mijn grote liefde
Wat is dat dan toch met Zeeland. Ik kan er niet precies mijn vinger opleggen, maar ik hou van de mooie stranden, de duinen, de rust en de mensen. De mooie dorpjes etc. Stiekem pink ik een traantje weg als we Zeeland weer uitrijden.
Dit jaar zaten we op camping Oranjezon in Vrouwenpolder. Echt een fantastische camping met in de omgeving een prachtig natuurgebied. Alleen al de route naar het strand, fantastisch. Meerdere malen hebben we prachtige reeën met grote geweien, wilde paarden, herten en kwallen. Die laatste waren we minder blij mee.
Kortom: we hebben echt genoten aan de mooie Zeeuwse kust. En dat maakt het thuiskomen extra lastig. Alhoewel Zeeland ons graag wilde houden, we kregen pech met de auto en de ANWB hielp ons (super snel) weer op weg.
Het lukt me gewoon niet
Vorige week hadden mijn mannen ook allemaal nog vakantie en deze week moest Danny weer aan het werk en ik ook. De jongste twee zijn op kamp, dus alle rust om weer lekker op te starten. Ondanks dat ik aan de slag mag voor de leukste klanten, lukt het niet. Ik kom geen steek vooruit. Het is natuurlijk ook hartstikke warm, maar daar wil ik het niet op gooien. Er is iets wat met tegenhoud, met name mijn eigen gedachten.
Wil ik dit eigenlijk wel, ben ik wel goed genoeg, waar moet ik beginnen. Ik loop vast. En dat is een teken dat er iets te gebeuren staat. Ook al voel ik me nu een beetje blegh, ik weet dat dit een proces is waarin ik ga groeien. Er zullen nieuwe stappen gezet worden, ik sta voor een nieuwe fase in mijn persoonlijke groei. Het is zo fijn om het zo te zien, heel fascinerend.
Ik geef mezelf de tijd en ruimte om te ontdekken en vertrouw erop dat het komt wanneer het moet komen. En dat is zo fijn. Ik wandelen in het bos en ga schrijven. Schrijven over hoe ik me voel en waar ik naar toe wil. Dan vallen de kwartjes vanzelf. I trust the proces!
Hoe is het bij jou? Weer helemaal up and running?
