Ik volg al een tijdje geen nieuws meer. Al voordat ik long covid kreeg wilde ik niet constant geconfronteerd worden met dingen waar ik geen invloed op heb. Er is dus heel veel wat er aan mij voorbij gaat. Inmiddels heb ik ondervonden dat als er echt belangrijk nieuws is, ik dat vanzelf te horen krijg. Ik zie er iets van op Instagram of ik word ingelicht door mijn omgeving.

De wereld in brand

Ik krijg ook mee dat de wereld in de brand staat. Dat er van alles aan de hand is, de oorlogen in de Oekraïne en tussen de Palestijnen en de Israëliërs. En een extremist die zomaar uit het niets twee Zweden doodschiet. Alleen omdat er een andere Zweed is geweest die een Koran heeft verbrand.

Het doet me pijn in mijn hart en ziel om te zien dat er mensen zijn die zo ver van de liefde zijn afgedreven. Dat ze zo vergroeid zijn met angst en haat dat deze emoties de overhand hebben genomen. Ik vind het schrijnend.

Ik geloof nog steeds dat iedereen liefde in zich heeft, dat iedereen in de basis een goed mens is. Maar dat de angst en de haat zo sterk kunnen zijn dat ze niet meer bij die liefde en goedheid kunnen. Dat vind ik vreselijk.

Collectief gevoel van verdraagzaamheid

Dat zaait vervolgens weer angst de wereld in. Het is net als een bloem die zijn zaadjes verspreid als deze in bloei staat. Alleen zijn het geen zaadjes waar iets mooie uit voortkomt, maar zaden van nog meer angst en haat. Hierdoor ontstaat een collectief gevoel dat liefde en respect niet voldoende is. Voor mij des te meer reden om zelf wel bij die liefde te blijven. De stem van liefde en compassie te verspreiden. Mensen daarmee aan te steken en te besmetten. Want volgens mij heeft de wereld dat nodig.

Laat jezelf en anderen in hun waarden. De insteek om er samen iets moois van te maken. Minder ikke, ikke en de rest kan stikken. Maar met respect voor elkaar. Dat is iets wat me is bijgebleven uit het boek van Merel van der Wouden. Bij onderhandelen hebben we vaak de intentie dat we er het meeste voor onszelf uit willen halen. Er wordt vaak gedacht dat we lijnrecht tegenover de ander staan.

Maar dat is niet de werkelijkheid. Dat zou het niet moeten zijn. Het gaat er juist om dat we kijken naar wat het beste is voor beide partijen. Waarin we elkaar in onze waarde laten en die waarde waarderen. Het gaat om collectieve verdraagzaamheid.

Wat als we het anders doen?

Te lang zijn we bezig geweest met de macht in handen krijgen. Dit fenomeen levert alleen maar verliezers op. Ook als slechteriken verslagen worden. Er zijn altijd onschuldige levens bij betrokken. Er worden levens gelaten en er worden levens getraumatiseerd. Er blijft een gevoel bestaan van alertheid en waakzaamheid. En dat is angst.

Wat zou er gebeuren als we vanuit compassie luisteren naar wat de ander nodig heeft. Wanneer we ons focussen op hoe we hier met z’n allen samen op deze wereld kunnen leven. Op zo’n manier dat we elkaar in onze waarde laten. Ook als we het niet met elkaar eens zijn. Je kunt nu denken dat dit te mooi is om waar te zijn. Of me naïef noemen, maar zeg nou zelf. Het zou toch zo mooi kunnen zijn.

Toch geloof ik erin dat we ons steentje kunnen bijdragen aan zo’n wereld, aan een mooiere wereld. Een wereld waarin we naast elkaar kunnen leven. Zolang er respect is van beide kanten. Dan zouden we zomaar in harmonie kunnen leven. Ik heb niet de illusie dat ik de wereld kan veranderen. En dat dit is opgelost als we allemaal lief tegen elkaar gaan doen. Wel vind ik dat we bij onszelf moeten beginnen. Luister eens naar een ander, ook al heeft hij of zij een andere mening. Oor- en veroordeel niet.

Het domino-effect

Als ik eraan denk dat we zo het verschil kunnen maken krijg ik een warm gevoel vanbinnen. Alleen door elkaar met respect te behandelen of een ander een glimlach te gunnen. Als we dat verspreiden, dan kunnen we misschien het verschil maken voor een ander. Als is het maar eentje, zo creëren we een domino-effect. Vertrouwen, geloof en liefde, dat is nodig in deze wereld. En dat begint bij jezelf!

Doe je mee?