Long covid en gelukkig zijn. Gaat dat wel samen?

Mag ik wel gelukkig zijn? Deze vraag stelde ik mezelf onlangs. Waarom zul je misschien denken. In deze blog deel ik mijn gedachtenspinsels met je. Over long covid en gelukkig zijn. En of dat wel samengaat.

Genieten van het leven met een chronische ziekte

Ik geniet volop van mijn leven. Ik durf echt te zeggen dat ik gelukkig ben. Ja, ook nu. Ik heb long covid, maar ik ben het niet. Ik ben nog steeds Margreet. En die wil graag het beste uit haar leven halen en kiest er iedere dag voor om haar mooiste leven te leven. Ongeacht of ik kerngezond ben of niet.

We hebben niet in de hand wat ons overkomt, maar wel hoe we ermee omgaan. Laatst betrapte ik mezelf erop dat ik haast fluitend aan het wandelen was. De zon scheen, de vogels floten, ik genoot echt van het wandelingetje. Verwonderd keek ik om me heen, stond even stil om naar de vogels in de boom te kijken, te kijken hoe de wind met de blaadjes speelt en een haas dat door het land hupt.

Ik voelde me zo gelukkig dat ik hier onderdeel van was. Zo voelde het. Maar ik voel het ook als ik lekker kan schrijven. Al mijn gedachten toevertrouwen aan het papier, wegdromen door mijn pen over het papier te laten dwalen.

Die verrekte stemmetjes

En daar zijn ze dan weer, die verrekte stemmetjes. Die roepen: joehoe, hoezo ben je gelukkig? Neem je soms genoegen met je situatie? Lekker makkelijk hoor, maar dit is niet het echte leven.

Maar is dat zo. Hebben die stemmetjes gelijk? Ik denk het niet. Als we allemaal eens stil zouden staan bij waar we gelukkig van worden. Hoe simpeler hoe beter in mijn ogen. We hebben niet veel nodig om ons gelukkig te voelen. Maar we hebben ons laten leiden door een maatschappij waar alles grootser en sneller moet.

Ik geniet heerlijk van het tempo waarin ik nu leef. Van hieruit blijf ik stapjes zetten, maar wel met vlinders in mijn buik en niet geschreeuw en gekrijs in mijn hoofd. Ik kies ervoor om gelukkig te zijn. Waar kies jij vandaag voor? Laat het me weten. En vergeet niet: Vier het Leven