Vechten of Vluchten? Mijn confrontatie met de bladblazer

Hart en hoofd, ze tuimelen over elkaar heen. Hoe ik ook geniet van de heerlijke zon op mijn gezicht. Die vreselijke geluiden van de bladblazer zorgen ervoor dat mijn lichaam in de gevarenstand schiet. Bij het horen van de eerste tonen zetten mijn schouders zich strak, mijn benen staan in de vluchtstand. Klaar om te rennen. Wat gaan we doen vechten of vluchten?

Mijn hart weet dat het niet nodig is, toch denkt mijn brein er anders over. En mijn lichaam reageert. Wat anders een ontspannen rondje is, voelt nu als een angstaanjagende achtervolging. Waarbij ik alert moet zijn op de gevaren.

Confrontatie met de bladblazer

Inderdaad, dat is wat mijn lijf doet als het een bladblazer hoort, een fucking bladblazer. Niks meer en niks minder. Maar toch ben ik blij, blij dat ik weet wat er aan de hand is. Het is een mindfuck. Dit keer deed ik iets anders. In plaats van mijn rondje af te breken en rechtsomkeer te gaan, liep ik door. Ik verzette me er niet tegen, maar deed ook niet mijn best om het weg te nemen. Het was er gewoon.

Het is veilig

Ik kletste wat in mezelf: het is veilig, we lopen lekker een rondje, wat heerlijk hè dat zonnetje, zag je die buizerd ook laag over vliegen. Het is net als met een klein kind, de aandacht verleggen. Ervoor zorgen dat dit rondje toch een succes wordt. Alleen dan leert mijn brein dat zo’n bladblazer inderdaad niets aanricht en geen gevaar vormt.

We willen alles maar kunnen fiksen, maar soms valt er niks te fiksen. Simpelweg omdat iets niet stuk is. Verzetten heeft geen zin. Het wordt alleen maar erger. Moraal van het verhaal: ik liep toch een lekker stukje en voel me op dit moment onoverwinnelijk. Het zijn de kleine dingen die het doen.