100% je eigen pad lopen, de kleine weggetjes naar herstel

Na alles wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd, heb ik mezelf een belofte gedaan. Vanaf nu loop ik voor 100% mijn eigen pad en laat ik me niet langer naar de snelweg dwingen. Deze belofte komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Long covid heeft mij gedwongen om naar binnen te keren. Me letterlijk terug te trekken uit het leven waar ik middenin stond. Heftig? Zeker weten. Niets is ineens wat het lijkt. In deze blog deel ik je mijn inzichten tijdens mijn reis en lees je wat billboards en landweggetjes hiermee te maken hebben.

Hard je best doen was de norm

Vooral in het begin hield ik me heel erg vast aan de vrouw die ik was voor Long Covid. En deed ik zo hard mijn best om weer terug te gaan naar die versie. Maar dat was kennelijk niet de bedoeling, want met hard mijn best doen werd ik alleen maar zieker. Nu ik verder ben in mijn herstelproces zie ik in waarom. Ik was alleen maar bezig met de verwachtingen die anderen van mij hadden. Nou ja, niet alleen de verwachting van anderen. Het lag ‘m meer in wat ik dacht dat anderen van mijn verwachtten. Dat is een duidelijk verschil.

Dat inzicht heeft even moeten sudderen, maar het wordt steeds duidelijker waar ik mee was. Namelijk mijn eigen gevoel negeren en maar voortvaren op wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Nu is dat niet zo gek. Onze maatschappij laat ons geloven dat je met hard werken iets betekent. Toch lig ik er nu af en heb ik meer respect voor mezelf dan voor covid.

Wat heb ik nodig?

Het gaat er namelijk niet om dat ik toe beweeg naar wat een ander of de maatschappij nodig heeft. Maar naar wat ik nodig heb. Want alleen dan kan ik de beste versie van mezelf zijn en op een waardevolle manier meedraaien in het leven.

Ik zie het zo voor me: jarenlang heb ik over de snelweg gereden. En alle grote billboards die langs de snelweg staan te schreeuwen wat ik moet doen nam ik mee in mijn gedachten. En als het billboard heel hard schreeuwde pakte ik de volgende afslag en deed precies wat de boodschap mij vertelde. Want zo hoort het kennelijk en als het voor iemand anders werkt, dan werkt het ook voor mij was mijn conclusie. Toch werkt het kennelijk niet zo. Daarbij ga je zo hard op de snelweg dat je soms maar de helft meekrijgt wat er op het billboard staat. En half werk doen is niet handig.

Dat krijsende stemmetje in je hoofd, je ego

Toch geloof ik wel heel erg in het meepakken wat jij kunt gebruiken. Maar vanuit een andere energie dan klakkeloos aannemen wat er op zo’n billboard staat. Ik zie die billboards als mijn ego. Je weet wel, dat stemmetje in je hoofd dat heel hard krijst. Dat je van alles laat doen omdat het bang is dat je er anders niet bij hoort. Die er alles aan doet om je veilig te houden, maar wat niet per se het beste voor je is. Dat stemmetje. Dat kan soms zo hard bulderen dat je niks anders hoort. Met die stem was ik vooral in de weer voor covid.

Long covid dwingt mij dus van de snelweg af te gaan. En de rustige landweggetjes te pakken. Op die landweggetjes vind je van die schattige kleine, met de handgeschilderde bordjes die je nieuwe inzichten geven. Pareltjes die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt. Die pareltjes waar ik blij van word, waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Maar die je niet waarneemt als je op die snelweg raast. Die lieve bordjes zie ik als de fluistering van mijn intuïtie.

De fluistering van je intuïtie

Mijn intuïtie schreeuwt namelijk niet heb ik ontdekt. Die fluistert. Om me daarop af te kunnen stemmen neem ik nu de tijd voor dingen, zet ik kleine stapjes en doe ik niet meer zo hard mijn best. Ik geef mezelf de ruimte om mezelf opnieuw te ontdekken. Uit te vinden hoe ik mijn leven opnieuw mag inrichten. Het ziet er voorlopig niet naar uit dat ik weer terug keer naar die oude versie van mezelf. En eerlijk gezegd wil ik dat ook niet.

It’s a rollercoaster ride

Gaat dat nu allemaal zo gemoedelijk. Hell no. Regelmatig zit ik weer met mijn handen in mijn haar en voelt mijn hoofd overvol. Dan pak ik dus toch weer een stukje snelweg met schreeuwerige billboards, om erachter te komen dat ik daar nog lang niet klaar voor ben. It’s al rollercoaster ride. Het gaat met vallen en opstaan, maar ik heb fijne mensen om me heen die me helpen en ondersteunen. Die belofte aan mezelf, die ga ik nakomen, want het allerbelangrijkste ben jezelf. Ik, en ook jij, bent het waard om 100% je eigen pad te lopen. Ook als deze afwijkt van de wegen die al voor je zijn uitgestippeld.

Loop jij 100% je eigen pad? Of zou je nog iets willen veranderen? Een andere afslag nemen bijvoorbeeld. Laat je reactie hieronder achter of stuur me een DM op Instagram.

​