Vind je het leven nog wel leuk?

Slik. Deze vraag kreeg ik onlangs op de camping toen onze overbuurvrouw een praatje kwam maken. Ze vroeg zich af wat er met mij aan de hand is. In het kort vertelde ik over hoe mijn leven in februari 2022 een drastische wending kreeg. En hoe ik de afgelopen 3,5 heb geleefd met long covid.

Deze vraag of ik het leven nog wel leuk vind blijft een nagalmen in mijn hoofd. Ik heb er nooit bij stilgestaan. Dat ik op een punt zou komen dat ik het leven niet meer zou zien zitten.

Er zijn echt wel momenten geweest in de afgelopen jaren waarop ik dacht: zo wil ik niet leven. Het greep me soms echt naar de keel. Toch heb ik altijd het vertrouwen gehad dat het beter zou worden. Dat klopt ook. Ik ben niet meer zo ziek als in de zomer van 2022.

Toen worstelde ik met wat ik moest doen om beter te worden. Greep ik iedere kans aan en was ik alleen daar maar mee bezig. Met mijn best doen om beter te worden, zodat mijn gezin ook weer een leven zou hebben. Ik niet meer zo afhankelijk zou zijn. Ruim drie jaar geleden was ik net gestart met mijn revalidatietraject. Wat me geholpen heeft om weer een beetje grip te krijgen op mijn leven.

Wat mij het meeste heeft geholpen

Wat mij het meeste heeft geholpen is de perioden dat ik geen therapie of traject had. Waarin aangewezen was op mezelf en met de tips aan de slag ging die ik tijdens die therapieën had gekregen. Om weer te leren vertrouwen op mezelf. Het inzicht dat me het meeste heeft geholpen is dat mijn klachten wel echt zijn, maar ze niet vanuit mijn lijf opgeruimd dienen te worden. De sleutel ligt verborgen in mijn brein.

Terwijl de vraag van de campingbuurvrouw in mijn hoofd bleef ronddwalen bedacht ik me dat het juist beter gaat ten opzichte van het begin. Ik heel tevreden ben met wat ik nu alweer kan. Dat ik op een camping kan staan. Ook al is het na 10 dagen kamperen genoeg en had ik een week nodig om bij te komen.

Ik rust nog steeds drie keer per dag en moet ik nog steeds heel erg nadenken bij de activiteiten die ik plan. Natuurlijk doet het pijn dat ik niet op feestjes kan zijn. Maar heel eerlijk, ik heb een geweldig leven.

Dankbaar

Zeker nu ik wel weer meer dingen aankan. Ook al zou ik dingen graag anders zien. Ik ben echt een gelukkig mens. Ik schaam me bijna om het te moeten zeggen. Maar ik voel me een echte bofkont. Ik snap dat het voor een buitenstaander moeilijk te bevatten is, maar het leven heeft te veel moois om het bijltje erbij neer te gooien nu mijn lijf niet meewerkt.

Het ziek zijn heeft ook veel moois gebracht. Ik geniet elke dag, van de kleinste dingen. De prachtige natuur, de vogels die fluiten, een ritje op mijn scootmobiel, het uitzicht op de koeien vanuit het keukenraam en het licht dat door het raam naar binnenvalt. Dat ik weer stukjes kan schrijven en rustig wordt van creatieve bezigheden. Ik ben een ontzettend dankbaar mens. En vertrouw dat ik met kleine stapjes nog steeds vooruit ga. Ik heb de tijd om te herstellen los gelaten en ga mee op de flow van het leven.

Er is namelijk heel veel wat goed is, nu op dit moment. Het is een keuze om het te (willen) zien. Het is geen moment bij me opgekomen dat ik het leven zat was. Ook al was en is het soms zwaar. Zijn er momenten dat ik boos ben omdat ik er klaar mee ben. Of huilend in de kussens lig omdat ik zo graag meer wil. Het mag er allemaal zijn.

Toch voel ik dat ik een keuze heb. Om te kiezen of ik mijn leven wil leven alsof het zwaar en uitzichtloos is. Of om de mooie dingen te zien. Dankbaar te zijn voor wat er wel is en waar ik blij van word. Ik kies voor het laatste.

Liefs,

Margreet

​